Michael Jones (saighdiúir)

saighdiúir Éireannach
(Athsheolta ó Michael Jones (soldier))

Saighdiúir Angla-Éireannach ab ea an Leifteanant-Ghinearál Michael Jones (d’éag Nollaig 1649) a throid ar son Rí Séarlas I le linn Chogadh Comhdhála na hÉireann ach a chuaigh isteach i dtaobh Pharlaiminte Shasana nuair a thosaigh Cogadh Cathartha Shasana. Tá clú air mar gheall ar a chuid bua ag Cath Chnoc Dhongan agus ag Cath Ráth Maonais, a d’éascaigh concas Chromail in Éirinn.

Infotaula de personaMichael Jones

Cuir in eagar ar Wikidata
Beathaisnéis
Breith1606
Éire Cuir in eagar ar Wikidata
Bás9 Márta 1649
42/43 bliana d'aois
Baile Átha Cliath Cuir in eagar ar Wikidata
Gníomhaíocht
Gairmsaighdiúir Cuir in eagar ar Wikidata
Gairm mhíleata
GéillsineAn Chónaidhm
Brainse míleataConfederate States Army (en) Aistrigh

Beathaisnéis

cuir in eagar

Mac le Lewis Jones (1560–1646), Breatnach a shocraigh in Éirinn, agus a tháinig chun bheith ina Easpag Chill Dalua, bhí an Jones óg ina mhac léinn ag Lincoln’s Inn nuair a thosaigh an Cogadh Cathartha, ach throid sé in arm Séarlas I, Rí Shasana, na hÉireann agus na hAlban go luath i rith Éirí Amach na hÉireann 1641.[1]

Tar éis deireadh a chur leis an gcogaíocht in Éirinn i 1643 bheartaigh an páirtí antoisceach i measc Phrotastúnaigh na hÉireann Jones agus ionadaithe eile a sheoladh chun a dtuairimí ar an rí a bhrú le linn na caibidlíochta maidir leis an gconradh leis na reibiliúnaithe Éireannacha, a bhí le bheith ar siúl in Oxford san earrach 1644. Priontaíonn Carte óráid a thug Jones chuig Ormonde thar ceann a chomhchoimisinéirí. Nuair a fuair sé amach, áfach, go mbeifí ag súil go dtabharfadh sé a chuideachta ar láimh chun dul isteach in arm na Ríoga i Sasana, dhiúltaigh Jones gníomhú, agus go gairid ina dhiaidh sin chuaigh sé i seirbhís na Parlaiminte.[2]

Thuill Jones clú dó féin mar scoláire Jones idirdhealú tapa mar cheannaire marcra. Ghlac sé páirt i mbua na ríogaithe ag Tarvin (21 Lúnasa 1644), ag Malpas (26 Lúnasa 1644), agus chuir sé in éadan iarracht an Tiarna Byron faoiseamh a thabhairt do Chaisleán Beeston an 18 Eanáir 1645.[3] An 18 Meán Fómhair 1645 thug Jones, in éineacht le hAidiúnach-Ghinearál Lowthian, faoi ruathar ar bhruachbhailte Chester, agus sé lá ina dhiaidh sin chuidigh sé le Poyntz bua a fháil ag Cath Rowton Heath. An 1 Samhain 1645 ag Greenb Denbigh, ruaig na Coirnéil Jones agus Thomas Mytton na trúpaí a bhailigh Sir William Vaughan chun faoiseamh a thabhairt do Chester, agus i mí na Nollag ruaig Jones fórsa faoisimh eile ag Holt-bridge, agus ghabh siad a cheannasaí, Sir William Byron.[4] Ghéill Chester ar an 6 Feabhra 1646,agus ceapadh Jones mar ghobharnóir ar an gcathair. Ach mar gheall ar a scil agus a mhisneach, an ceangal teaghlaigh a bhí aige le hÉirinn, agus an t-eolas a bhí aige ar dhálaí chogaíochta na hÉireann, chuaigh sé i mbun éirí amach na hÉireanna chur faoi chois. An 3 Iúil 1646 vótáladh gur chóir reisimintí capall an Choirnéil Jones agus Sydney a sheoladh go hÉirinn láithreach, ach níor thug siad faoi aistear go dtí bliain ina dhiaidh sin.[5] Ar dtús bhí sé i gceist é a cheapadh mar leasghobharnóir ar Bhaile Átha Cliath faoi Algernon Sydney, ach chomh luath leis an 24 Márta 1647 labhraítear air mar “cheannasaí ar na fórsaí atá fostaithe sa tseirbhís seo i mBaile Átha Cliath” (commander-in-chief of the forces employed in this service of Dublin) , agus an 9 Aibreán ritheadh ordanás ag ceapadh é mar ghobharnóir.[6] Tháinig Jones agus na coimisinéirí parlaiminte eile i dtír i mBaile Átha Cliath an 7 Meitheamh 1647, agus chuir siad conradh i gcrích le Séamus de Buitléir (1610-1688), 1ú Diúc Urumhan (a sheancheannasaí Ríoga) chun Baile Átha Cliath agus áiteanna eile a bhí fós ina sheilbh a sheachadadh an 18 Meitheamh 1647. D’aontaigh Ormonde na téarmaí agus ghéill sé Baile Átha Cliath dó gan troid i mí an Mheithimh 1647 ag rá gurbh fhearr leis “reibiliúnaithe Sasanacha seachas cinn na hÉireann”. Nuair a tháinig Jones i dtír i mBaile Átha Cliath, thug sé 5,000 saighdiúir Parlaiminte Sasanach leis. Chomh maith leis seo, fuair sé 3,000 saighdiúir Ríoga Sasanach a bhí faoi cheannas Ormonde. Chuir Jones ina luí ar na fir seo a ndílseacht a aistriú chuig na Parlaiminteoirí d’fhonn troid i gcoinne Chónaidhm na hÉireann. Thosaigh sé tríd an arm a atheagrú agus 'free quarter' a chur faoi chois. Níor éirigh lena chéad turais amach ó Bhaile Átha Cliath, ach bhí sé de dhualgas air troid ní chun bua a fháil, ach, mar a chuireann Bellings in iúl é, " "for bread and elbow-room"".[7]

Bhí sé mar aidhm aige Baile Átha Troim a fhuascailt agus thapaigh an Ginearál Thomas Preston an deis dul faoi dheifir go dtí Baile Átha Cliath le linn dó a bheith as láthair. Thug Jones faoiseamh do Bhaile Átha Troim agus ansin Preston a scoitheadh, agus é á ruaigeadh ag Cath Chnoc Dungan trína sHaighdiúirí coise a scriosadh, agus a airtléire agus a bhagáiste go léir a ghabháil. Tógadh níos mó ná dhá chéad oifigeach, agus maraíodh os cionn trí mhíle Éireannach. Deir Borlase gurb é the greatest and most signal victory the English ever had in Ireland.[8] Ba é seo an t-arm oilte agus is feistithe de chuid na Comhdhála agus ba dhorn ar an gcolainn é don Chomhdháil.

  1. Whitelocke Memorials, iii. 121; SymondsDiary, p. 242.
  2. Carte, Ormonde, ed. 1851, iii. 96, 104; vi. 23; Coxe, Hibernia Anglicana, ii. 139.
  3. Phillips, Civil War in Wales, ii. 197, 200, 225.
  4. Phillips, Civil War in Wales, i. 329, 344; Vicars, Burning Bush, pp. 273, 305.
  5. Commons' Journals, iv. 429, 600.
  6. Sydney Papers, ed. Blencowe, p. 16; Lords' Journals, ix. 100, 133.
  7. History of the Irish Confederation (ed. Gilbert), vii. 33.
  8. History of the Irish Rebellion, ed. 1743, p. 242; An exact and full Relation of the great Victory obtained against the Rebels at Dungan's Hill, 4to, 1647; Carte, Ormonde, iii. 319, ed. 1851.